BRUUT!, de Nederlandse powerjazz band uit Amsterdam bestaat sinds 2009, in 2012 brachten ze hun eerste gelijknamige album uit, dat leidde tot een optreden op het North Sea Jazz Festival en het Tokyo Festival. De afgelopen 10 jaar hebben ze al 5 albums uitgebracht waarvan er drie werden genomineerd voor een Edison. De groep bestaat uit Maarten Hogenhuis (saxofoons), Folkert Oosterbeek (hammond orgel), Thomas Rolff (contrabas) en Felix Schlarmann (drums). Maarten Hogenhuis (1986) maakt ook nog deel uit van de groep “Krupa & the Genes” (een woordgrap met de naam van swingdrummer Gene Krupa) en hij heeft zijn eigen quartet en trio. Anton Goudsmit (1967) is een van de beste gitaristen in Nederland, behalve in de jazz excelleert hij ook in andere genres zoals ook te horen is op dit album. Hij is vooral bekend geworden door zijn werk met New Cool Collective en de Ploctones waarvoor hij alle muziek componeert. Hij won de VPRO/Boy Edgar Prijs in 2010 en in hetzelfde jaar ontving hij het Duiveltje, de prijs voor beste Nederlandse popgitarist.

Allemaal gelouterde namen dus die hier musiceren en zich hebben gestort op de surfmuziek, muziek die gemaakt werd ver voordat ze werden geboren, bij Anton Goudsmit zit het op ’t randje. Er staan nummers op die ik wel ken, ik was een surf fan en namen als Dick Dale, Jan & Dean, The Surfaris, The Trashmen, The Ventures en natuurlijk The Beachboys, ze staan in de kast. Maar Anton en zijn vrienden van Bruut! hebben hun best gedaan want er staan ook wat obscuurdere werkjes op dit album. Het begint met “Baha- Ree- Ba !” toegeschreven aan ene Larry Gilette, nader onderzoek leerde mij dat het nummer was van de mij onbekende groep The Trademarks, enfin om een lang verhaal wat korter te maken, Larry was de saxofonist en blijkbaar de componist, hij speelde overigens ook bij Dick Dale. Deze kon natuurlijk niet ontbreken en is aanwezig met het spetterende “King of the Surf Guitar”.

“Surfer Girl” van Brian Wilson is ook van de partij, “Gringo” werd geschreven door country gitarist Gene Moles voor The Ventures. “Tuyo” is een nummer van de Braziliaanse zanger/gitarist Rodrigo Amarante en heeft niets van doen met surfmuziek maar Anton en Bruut hebben er een fraaie surfmelodie van gemaakt, dat geldt evenzeer voor “Choo-Choo Locomotion” een instrumental van James Brown. En dan zijn er nog een paar verrassende keuzes die door de surfmolen worden gehaald, zoals “Boogie Stop Shuffle” van Charles Mingus, “Jolene” van Dolly Parton en last but not least “Music to watch girls by” van Sid Ramin, het origineel was bedoeld als commercial voor Pepsi, The Bob Crewe Generation bracht het voor het eerst uit. Als je dit soort nummers kunt voorzien van een surfjasje dan kun je natuurlijk ook zelf een surfnummer schrijven en dat geschiedde dus ook, “Baha” is een compositie van Bruut! en “Brant!” is van Bruut! en Anton Goudsmit samen. Daarmee heb ik gelijk het in mijn oren beste nummer genoemd, niet alleen omdat het een eigen compositie is, maar mede daardoor is het een mooie cross-over tussen de twee totaal verschillende genres, jazz en surfmuziek, intelligente structuur met het typische surfgeluid, twang guitar en veel echo.

Een ander hoogtepunt is de pastiche van “Surfer Girl”, het origineel is eigenlijk een mierzoet nummer dat gered wordt door de fraaie close harmony zang van The Beachboys, hier wordt het in een geschmierde uitvoering gebracht met Maarten als saxofonist in de rol van een soort Billy Vaughn, een zoete romantische klank zoals in zijn superhit “Sail along, Silv’ry Moon”(ik was er indertijd gek op en nog steeds kan ik het neuriën). Direct na dit zoete gebeuren volgt er een fantastische staccato uitvoering van “Boogie Stop Shuffle” van Charles Mingus , dichter bij de titel zal een uitvoering nooit gekomen zijn. Aan de uitvoering is duidelijk te horen dat de jongens er lol in hadden en er vol voor zijn gegaan, geen persiflages, af en toe een grap, maar de muziek staat als een huis. Weliswaar niet voor diehard jazzers, een aanrader voor alle muziekliefhebbers zonder genre oogkleppen.

Jan van Leersum.